به گزارش عیّوق، دکتر برادران شکوهی را نخستین بار در سال‌های میانی دهه هفتاد و در دوران اشتغال در روزنامه مهد آزادی از نزدیک زیارت کردم. البته پیشتر، با آثار و نوشته ها و سخنرانی های ایشان در مطبوعات و جراید به ویژه در نشست های مشروطه شناسی آشنا و مانوس بودم. شاید از حسن اتفاق بود که محل کار من در روزنامه مهد آزادی، خلوت همنشینی با مرحوم استاد یحیی شیدا در یک اتاق بود.
استاد شیدا صفحه ترکی آذری روزنامه را منتشر می‌کرد و من در حوزه زبان و ادب فارسی مشغول فعالیت بودم. روزهای پنجشنبه، پایتخت فرهنگی تبریز و آذربایجان در ساختمان مهدآزادی بود. غلامحسین فرنود هم برای تدوین مطالب مجله آدینه که یادگاری از احمد شاملو، غلامحسین ساعدی، صمد بهرنگی و…بود و اینک آخرین نفس‌های حیات خود را می‌کشید به جمع ما می‌پیوست و بسیاری از رجال فرهنگی تبریز برای دیدار با استاد شیدا و غلامحسین فرنود در این اتاق جمع می‌شدند.
من کوچکترین و کم سن و سال ترین عضو جمع بودم. از کسانی که می آمدند از جمله سیروس برادران شکوهی و تنی چند از مفاخر فرهنگی و علمی تبریز معاصر بود که اغلب رخ در نقاب خاک کشیدند….
خدای عز و جل جمله را بیامرزاد…
ارتباط نزدیک من با زنده یاد برادران شکوهی در تدوین یادنامه‌هایی برای مفاخر ایران و تبریز و آذربایجان بود که به سعی و کوشش ناقابل اینجانب در دست اقدام و انجام بودند. این کارها مورد پسند استاد بود و تشویق می فرمودند. کارهایی مانند ارجنامه مرحوم دکتر منوچهر مرتضوی، ارجنامه دکتر محمدعلی موحد، یادنامه دکتر رشید عیوضی، یادنامه دکتر اسماعیل رفیعیان و…
پس از حضور اینجانب در بنیاد ایرانشناسی، لطف فرمودند و تماس گرفتند و ضمن تبریک، توصیه هایی بیان کردند. در نشست بزرگداشت مرحوم محمدجواد مشکور تشریف آوردند و سخنرانی مبسوطی کردند. چند ماه پیش هم مجددا به بنیاد آمدند اما آثار کسالت و ضعف در چهره و سیمای استاد نمایان بود.
خدای متعال ایشان را رحمت فرماید.
یکی از مهمترین مسائل که پس از درگذشت برادران شکوهی باید پیگیری شود، اسناد و مدارک و آرشیو بسیار مهمی است که ایشان در طول بیش از نیم قرن اخیر جمع آوری کرده بودند.
درگذشت ایشان را به خانواده محترم استاد و دوستان و شاگردان ایشان تسلیت می گویم.
انتهای پیام/
