عَیّوق: آقای رئیس‌جمهور! نیویورک معبری است در دل جهان غرب. اگر شهامت و شجاعت باز کردن معبر را داری سفر کن و مطمئن باش که صد قافله دل همره توست و اگر شجاعت و شهامت آن را نداری که هم جان و هم آبروی خود را فدای ایران و مردم مظلوم وطن کنی بگذار و بگذر.
دشمنان ایران در پی اجرای جنگ احزاب و تکرار خندق هستند. علی وار وارد میدان شدن تنها به شمشیر و سلاح نیست. خلع سلاح مخالفان ایران و گرفتن میدان و بهانه از او کاری است که امام علی در جنگ جمل با زبیربن عوام کرد که خود هنر سُترگ و جانفشانی بزرگی است.
ایران و رئیس‌جمهور ایران باید بر اساس شعارهای خود منادی سِلم و صلح جهانی، آرامش، رفاه و آسایش ایرانی باشد. اجازه ندهد کاسبان تحریم و راویان تزویر میدان‌داری کرده و بر طبل جنگ بکوبند.
“فَلَا تَهِنُواْ وَتَدْعُواْ إِلَی السَّلْمِ” سستی و تنبلی نکنید و به سِلم و صلح و صفا دعوت کنید.
آقای رئیس جمهور! ملت ایران آب و نان می‌خواهند و ترامپ جویای نام است! اگر بر عهدی که با ملت بستی و گفتی”ذِمَّتِي بِمَا أَقُولُ رَهِينَةٌ وَ أَنَا بِهِ زَعِيمٌ” پایبند ماندی بخاطر نجات کشور و آب و نان ملت با او از موضع ضرورت و اضطرار از باب ” فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلَا عَادٍ” دیدار و با منطق و بیان شیوا و شیرین”و جادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ” مذاکره بکنید.
اگر به هر طریقی و به هر قیمتی بتوانی این معبر را به روی کشور در سازمان ملل باز کنی پیش ایران و ایرانیان و بلکه جهان و جهانیان قدر و قیمت تو صدافزون خواهد شد.
آخرین امید ملک و ملت در این محاصره تنگ و تاریک که بی‌شباهت به شعب ابیطالب نیست و هر لحظه هم تنگ‌تر می‌شود به تو و این سفر تاریخی توست. اگر دست بسته و مسلوب الاختیار بروی و سرنوشت ملک و ملت را فراموش کنی تاریخ و وجدان‌های بیدار و بشریت تو را نخواهد بخشید.
پس بمانند یک رزمنده که در میدان نبرد با انداختن پیکر پاک خود روی مین‌های دشمن معبری برای عبور رزمندگان باز می‌کرد عمل کن.
“چشم اگر با دوست داری، گوش با دشمن مکن
تیرباران قضا را جز رضا جوشن مکن”
اگر به مقصد و مقصود رسیدی مطمئن باش کشور و ملک و ملت را نجات می‌دهی و شاهکار تو را دنیا خواهد ستود و اگر به مقصد مطلوب نرسیدی نقش تاریخی خود را انجام داده‌ای.
“قُل هَل تَرَبَّصونَ بِنا إِلّا إِحدَى الحُسنَيَينِ ”
انتهای پیام/
